Fryslân

De huidige regering voert bij monde van Minister Verdonk een kil, koud, inhumaan en harteloos asielbeleid ten aanzien van de 26.000 asielzoekers die zij wil uitzetten, laten we daar maar geen doekjes omheen winden.
Het voorbeeld van normen en waarden dat zij neerzet met haar beleid spreekt boekdelen.
26.000 dossiers die de façade vormen voor 26.000 levens die onder constante druk verkeren, de meeste daarvan al jaren.

In mijn directe omgeving maak ik mee hoe deze gezinnen ten onder gaan aan spanningen.
Hoe de constante slingerbeweging tussen hoop en diepe wanhoop een spoor van vernieling achterlaat en diepe, diepe wonden slaat.
Gezinnen, goed ingebed in onze Friese gemeenschap, velen al jaren, worden ruw daaruit weggerukt .
Kinderen worden van school geplukt en weten niet waarom, om vervolgens met hun ouders bij een of ander station te worden gedumpt, de schoolklassen in verbijstering achterlatend.
Wat voor les geven wij onze kinderen mee met dit soort schandalige acties?
Wat doet dit met hun gevoel voor veiligheid en gerechtigheid?
Ik vraag me af of Minister Verdonk en de IND daar wel eens bij stil staan.
Of ze überhaupt wat slechter slapen als er , ook in hartje winter, weer eens gezinnen met kinderen op straat belanden en niet weten waar naar toe, veelal in de armen gedreven worden van mensen die misbruik maken van de situatie.
Ik vraag het me af..

Al enige tijd wil de minister deze 26.000 dossiers zogenaamd “versneld afwerken” en al hoewel snelheid iets is wat wij ook wensen, vragen we ons tegelijkertijd af hoe hard de botte bijl nu weer zal neerkomen en op wie.
Hoeveel tragedies zullen ons nu weer te wachten staan?
En niet alleen voor de mensen in kwestie maar ook voor ons als bestuurders, wij blijven ook met de brokken zitten van beleid waar we niet achter staan.
Wij zullen ons óók moeten verantwoorden en dat is zeer terecht.
Er is echter een zeer snelle oplossing die al deze problemen in één keer de baas kan >>>
Een generaal pardon voor deze 26.000 vluchtelingen.
De SP schaamt zich dat ons land zich nu bevindt op een lijst met landen die de rechten van het kind schenden, een situatie waar we ons nog niet zo lang geleden hard en massaal tegen zouden hebben verzet.
De normen en waarden die uit het bovenstaande spreken zijn niet die van de SP en zoals blijkt ook niet die van grote delen van met name de Friese bevolking.
Ik herinner me de indrukwekkende bijeenkomst in de Grote Kerk , nog niet zo heel lang geleden.
En nu weer hier in de Bonifatius Kerk.
In Witmarsum was de geboorte van het eerste gemeentelijke verzet tegen het dictaat van Verdonk en men houdt vol.
Vele andere gemeenten sloten zich aan om te laten zien dat dit niet kan.
Dit is iets om trots op te zijn, hoeveel tegengas er ook gegeven wordt.
Nu niet verslappen, laat tijd niet de winnaar worden en er de oorzaak van zijn dat die 26.000 gezichten stilletjes vervagen.
Vooral niet nu we hier de slachtoffers van de brand op Schiphol herdenken.
We zijn dat aan hen verplicht.

Ik ben een man, getrouwd en vader van drie jongens.
Kinderen die recht hebben op een toekomst, net als alle andere kinderen.
Ook die kinderen die nu, terwijl ik spreek, wanhopig proberen een dak boven het hoofd te krijgen, een kachel te vinden om warm te worden.
Als vluchteling verblijvend in ons rijke land, gedwongen om als paupers op straat te leven.
Wat hebben zij misdaan?
Kinderen hebben niet alleen recht op een goede toekomst maar ook op een goed heden.
Een heden waar mensen zich niet onverschillig gedragen t.o.v. de wereld waarin ze leven omdat zij toevallig aan de goede kant van de streep staan maar anderen niet.
Een heden en een toekomst waar respect voor je medemens en voor jou vanzelfsprekend is.
Waar gelijkwaardigheid het credo is in plaats van de illusie die vooral de laatste tijd gecreëerd wordt, als zou de een “beter’ zijn dan de ander en de angst regeert.
Hardvochtigheid gezien wordt als leiderschap.
We zijn verschillend, ja.
Maar zijn we daarom beter of slechter dan de ander, nee.
Uiteindelijk valt telkens weer op dat mensen het niet redden zonder elkaar.
We hebben elkaar nodig, waar we ook vandaan komen.
Solidariteit is geen verouderd principe maar een noodzaak, nu meer dan ooit.
Samen met het hebben van respect voor elkaar.
In februari dit jaar (2005) heeft een debat in de Tweede Kamer plaatsgevonden over een generaal pardon.
De Kamer was nagenoeg leeg en ik vond dat zeer beschamend.
Lege blauwe stoelen schreeuwden stilte terwijl buiten vele mensen smeekten om een glimp van hoop.
Dat werd niet gegeven en dat is nog steeds niet veranderd ook niet na deze gruwelijke brand waar ook een inwoonster van onze stad Leeuwarden aan ten prooi is gevallen.
Wat zullen onze kinderen ons zeggen als zij later met ons praten over de dingen die nu passeren?
En misschien nog wel belangrijker:

Wat zal ons antwoord zijn?

Ad van de Kolk
Fractievoorzitter SP Fryslân.